آوا سكوت....

 من بودم و شب و قلم و غم. دلم گرفت...مثل سكوت خط مقدم، دلم گرفتانگار، گردن نفَسم را كسى بريد...مانند شام هفت محرم، دلم گرفتاز بس كه لرز كرد ستونهاى قدرتمدر قابِ ارگ بى رمقِ بم، دلم گرفتآغوش توست بخشش آوا سكوت.......

 كتاب مثنوى دل، گشوده شد كه بخوانىمگر رها كُنَدَت بندهاى ياوه پرانىزبان الكن حسِّ غريبِ شب زده ات رابه نورخانه ى خورشيد مى برم. به روانی...نسیم ساحلی ام روی گونه های حواستولی هنوز، به رنگ نگاه كوره پز آوا سكوت.......